Terugblik op seizoen 2024/2025 van het tweede team.

Op de valreep naar de zomerrust volgt hier nog een korte terugblik op de lotgevallen van het tweede team. Al een jaar of drie, vier ben ik teamleider van dit team en elk jaar zag ik dat mijn team worstelde in de onderste regionen van de derde klasse. In de loop van elk jaar was er dan wel een nieuw aangekomen lid op de club, nog zonder rating maar toch heel sterk, waar het tweede een half jaar van kon profiteren voordat zo’n nieuwe sterke speler doorstroomde naar het eerste. Met één of twee overwinningen of een keer gelijk spel werd dan op het nippertje degradatie voorkomen.

Dit jaar ging het anders. Maar na de eerste twee wedstrijden van dit seizoen zag dat er nog niet naar uit. De eerste wedstrijd was tegen VAS 6 – gelukkig niet het team met de aanstormende jeugd maar een team met de oudere, geharde strijders, dat qua sterkte, ook gezien de rating, meer aan ons gelijk leek. We hadden het geluk dat één van hun spelers niet kwam opdagen. We wonnen we met het kleinste benodigde puntenaantal. Twee matchpunten; een goed begin om het degradatiespook direct op afstand te plaatsen, zij het met enig geluk. Maar dan de tweede wedstrijd. Die sloeg eventuele illusies aan diggelen. Op bezoek in het spelletjescafé van West in de fysiek wat benarde kelder, bij Zwart Wit 2. Benard werd al gauw ook onze psychische situatie. Matthieu gaf al na korte tijd zich gewonnen en Pjotr van Nie die ons enkele keren heeft versterkt, moest berusten in remise. Enkele teamleden hadden zich deze avond afgemeld, zodat de onderste borden door reservespelers werden bemenst. Alleen Jelle won; uitslag 2-6. Wie toen voorspeld had dat we met een aan Zwart Wit gelijk aantal matchpunten zouden eindigen hadden we voor gek verklaard.
Maar na deze grote nederlaag wonnen we verder alle volgende wedstrijden. Hoe kwam deze trendbreuk tot stand? Het kan niet alleen komen door de figuur van de nieuwe sterke speler, dit jaar Jan Schroten die we met vrucht konden inzetten (en 2 uit 4 scoorde), of door Pjotr (1 uit 3). Het hele team droeg er aan bij. Opvallend waren de prestaties van Rob Masdorp, die vorig jaar binnengekomen zich ontwikkeld had tot een diehard aanvalsspeler die ik dan ook meestal met wit liet spelen. Belangrijk was ook Kees Urbanus die steeds sterker lijkt te worden. Ook de kernspelers van het team, Jelle Wierstra en Henny Heima (speelde de tweede helft van dit jaar minder lekker door de pech van een ongeluk) bewezen hun vaste waarde. En het kwam misschien ook door het effect van de serie overwinningen. Jan Steevens, die door zijn muzikale hobby meestal niet meer kan spelen, maakte zich een paar keer vrij om met enig succes ons te helpen onze kans op een hoge plaats te vergroten. En ook de zelden inzetbare René Meester hielp ons aan twee bordpunten.

In de derde en vierde ronde wonnen we ruim van ENPS 4 en van de Raadsheer 4; we wisten dat deze teams al tamelijk puntloos waren; van de Raadsheer wonnen we zelfs met 6,5-1,5. Toen ontdekten we niet alleen dat degradatie onmogelijk was geworden maar dat we zelfs tamelijk hoog zouden kunnen eindigen. Amsterdam West 6 leek nog een flinke uitdaging te worden We verloren nipt maar door een onreglementaire opstelling van een te sterke speler bij West 6 werd diens winstpartij tegen Kees verloren verklaard; een nipte overwinning, gelukje voor ons. Intussen had het aan kop staande Zwart Wit 2 verloren van Almere 2. Dat betekende dat wij qua matchpunten gelijk stonden met hen. In de voorlaatste ronde speelden we tegen Amsterdam West 8. Zij stonden tamelijk onderaan en ik probeerde mijn teamgenoten te stimuleren om allemaal op winst te spelen; met een monsterzege zouden we ook de achterstand in bordpunten van Zwart Wit inhalen. Maar de krachtsverschillen bleken toch niet groot genoeg; we wonnen met 5-3. Persoonlijk bezocht ik de laatste wedstrijd van Zwart Wit 2, tegen VAS 6; de mij bekende spelers van VAS subtiel aanmoedigend. Maar de kracht van Zwart Wit bleek echt te groot; de tweede helft van de avond zag ik de Zwart witters de tegenstanders fris van het bord vegen; ze wonnen met 7-1. Toch vond ik dat we moesten proberen de uitwedstrijd tegen Almere te winnen. Dan zouden we immers gelijk op match punten komen met Zwart Wit, hoewel we ze qua bordpunten niet meer konden inhalen. Jan Schroten kon niet spelen op de geplande datum; ik regelde dat hij vooruit kon spelen tegen hun eerste man, een zeer sterke Fransman. Jan moest berusten in remise in een zeer hoogstaand eindspel, dat ik als meereizend chauffeur geboeid volgde. Het lukte ons om op de avond zelf met 5-3 de match te winnen. Louis Dambrink, oud lid van Chaturanga, was hun tweede sterke man. Hij won van Kees Urbanus, die daardoor geen topscorer bij ons werd. Geluk ontbrak niet; mijn tegenstander gaf op, maar vergiste zich in het verloren zijn van de stelling.

Al met al een mooi en succesvol jaar van het tweede team. Hopelijk zal er in volgende seizoenen meer aanleiding zijn voor promotieverwachtingen dan voor degradatieangst; dat is wel leuker.
Van de acht spelers die tot de opgegeven bezetting vormden hebben vijf spelers de vaste crew gevormd, die 5 of 6 rondes meespeelden. Drie spelers, Jelle Wierstra, Kees Urbanus en Gerard Blees speelden alle 7 wedstrijden mee. Gerard behaalde 3,5 punt. Kees Urbanus 4,5 (het ene reglementaire winstpunt is wel meegerekend door de SGA, omdat hij speelde, hoewel hij verloor). Jelle Wierstra behaalde 5 punten; met 3 overwinningen en 4 remises; zonder nullen dus. Rob Masdorp had ook geen nullen; hij won 5 van de 5 partijen’; procentueel gezien is hij met 5 uit 5 topscorer (éen punt voor Chaturanga behaalde hij reglementair door de afwezigheid van een tegenstander, maar omdat er niet echt gespeeld is is dat punt dan niet door de SGA voor zijn persoonlijke score opgeteld). Rob speelde met 2 van de 5 keer aan het derde bord gemiddeld iets hoger dan Jelle. Kees speelde 3x aan het tweede bord en was dus gemiddeld de hoogst geklasseerde van de vaste crew van de spelers die 5 of meer keren meespeelden. Daartoe behoorde ook Henny Heima (2,5 uit 5).

2 juli 2025 Gerard Blees